Koorddansen
Al eerder schreef ik over Lieven Vandekerckhove als een Vlaamse Simon Carmiggelt. Toen naar aanleiding van zijn verzamelbundel Van A tot Z, of toch bijna. En nu ligt er een nieuwe bundel, Koorddansen.
Ongemak
Voor Koorddansen geldt hetzelfde als ik eerder schreef over Van A tot Z, of toch bijna. De verhalen zijn, net als in de Kronkels van Carmiggelt eertijds, een soort miniatuurtjes waarin de echte levens van vaak heel gewone mensen zo treffend worden afgebeeld dat ze universele geldigheid krijgen.
Vandekerckhove schrijft als ware het stuk voor stuk autobiografische herinneringen, gedachten aan personen die opwellen en die met een vorm van liefde ook weer daargelaten worden.
Vandekerckhove schrijft vaak over heel gewone mensen, soms hoogbejaarden die het leven niet zonder ongemak uitdienen. Intimiteiten die noodgedwongen dichtbij komen. Nee, het leven van zijn figuren is meestal niet groots en meeslepend. ‘Maar van wie is het dat wel?’ Zo lijkt de verborgen boodschap.
Flappie
Kijk ook naar de rol van de dieren in zijn verhalen: hoofdpersonen lijken ze maar figurant in de worsteling met de menselijke conditie.
De humor ontbreekt bepaald niet. Ik lees hoe kleine gestes een fraaie dimensie aan het alledaagse bestaan kunnen toevoegen. Ik denk aan het verhaal van de broodzak die in een weddenschap 100 keer gebruikt wordt. Dat lees je toch met een glimlach om de mond.
Naast de humor is er de ernst en tragiek, zoals in het verhaal over het examen waarin maar weer eens blijkt dat je soms, onbedoeld, het verborgen verdriet van de ander aanraakt. Of in het verhaal waarin een vrouw te laat is om na jaren nog een keer een gesprek te voeren met haar broer. En het laatste verhaal over de blauwbebloemde jurk van de oude moeder.
En dan is er dat verhaal over het konijn dat verdrinkt – het roept associaties op met Youp van ‘t Hek’s Flappie.
Nostalgie
Tja, goed beschouwd is leven een vorm van koorddansen. Om het een beetje te kunnen is al veel oefening vereist en dan nog is er het risico van falen. Dat ligt steeds op de loer.
Net als in de vorige bundel had ik ook bij lezing van dit ‘vervolg’ nostalgische gevoelens die bovenkwamen. Herinneringen aan een tijd die voorbij is maar die door en door bekend is, tot in mijn haarvaten. Het zal met ons beider leeftijd te maken hebben.
Spiegelen
De bundel is voorzien van een Voorwoord van de hand van Mark Eyskens, onder meer oud-premier van België. Hij schrijft:
“De auteur van een beklijvend kortverhaal verkent de onzichtbare kant van de werkelijkheid, zonder dit luidruchtig aan te kondigen. Hij spiegelt zichzelf in de weerkaatsing van uiteenlopende levensverhalen die hij omtovert tot een puzzel van universele diversiteit. Lieven Vandekerckhove doet dit op indringende wijze.”
Daar ben ik het mee eens.
Lieven Vandekerckhove, Koorddansen. Dordrecht: Uitgeverij Liverse 2024, ISBN 9789492519757, 147 pagina’s. Het boek is te koop of te bestellen bij uw lokale boekhandel en bij managementboek.nl