Hoe gaat het verder?
Drie werkwoorden vatten goed samen wat Annelien Kuipers zo aantrekkelijk vindt van lezen: ontspannen, fantaseren en verdwijnen. Kuipers, in het dagelijks leven communicatiemedewerker bij ZonMw in Den Haag, weet waar ze het over heeft. Ze is een veelzijdige en gepassioneerde lezer. De titels vlogen tijdens het gesprek over de tafel, het was nauwelijks bij te benen.
Jaren wachten
‘Misschien is De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón uit 2001 wel het mooiste dat ik ooit gelezen heb. Het is het eerste deel van een schitterend vierluik, Het Kerkhof der vergeten boeken. Ik heb het vierde boek zeker vier keer gelezen. Telkens pakt het verhaal me opnieuw.
Na het veelbelovende einde in deel drie zou het vierde deel alle voorgaande delen met elkaar verbinden. Alleen duurde het jaren voordat dat vierde deel er kwam. Iedere maand keek ik op de website van de auteur om te kijken of de releasedatum al bekend was.
Het verscheen uiteindelijk een dag voor de geboorte van onze oudste. Het bleef twee jaar liggen voor ik er aan toekwam… Maar het was een prachtig slotstuk, ik raad het iedereen aan!
Dat geldt trouwens niet voor de postuum verschenen verhalenbundel Stad der nevelen. Daar kwam ik niet doorheen.’
In de rij
‘Ook raad ik iedereen de complete Harry Potter-serie aan. Ik was 11 toen ik het eerste boek las en kon me op dat moment niet voorstellen dat ik het zou “volhouden” tot het laatste deel. – dan zou ik tenslotte al geen kind meer zijn! Maar toen het laatste deel uitkwam, stond ik als 20-jarige voor in de rij voor een exemplaar, om me vervolgens een week op te sluiten en het in één ruk uit te lezen. Je wilt het toch gelezen hebben voordat je er van een ander iets over hoort.
Ik las als kind ook al veel. De hele schoolbibliotheek was zo uit! Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman vond ik geweldig.
We mochten van mijn ouders altijd een nieuw boek voor de zomervakantie. Ik nam dan vaak een omnibus! En las die soms wel zes keer in diezelfde vakantie.
Over kinderboeken gesproken; ik lees mijn kinderen graag voor. De leeuw in de muis van Rachel Bright is een echte parel onder de prentenboeken. Mooie tekeningen, leuk verhaal, op rijm, leest lekker.’
Slechte kopie
‘De laatste jaren wissel ik regelmatig van genre. Nu eens lees ik een tijdje historische romans, dan een tijdje thrillers (alles van Karen Slaughter of Nicci French), dan weer oorlogsboeken (opmerkelijk veel over Auschwitz) of alle delen van de Zeven zussen (Lucinda Riley) achter elkaar.
Soms lees ik ook verzamelde columns of korte stukjes zoals in Hee mooie ziel van Fleur Overgaag – hilarisch en vaak zo herkenbaar. En na zo’n boek zoek ik weer een langer verhaal. Dat is juist het leuke van het lezen van een roman: de vraag die je tussen de leesmomenten door bezig houdt, ‘hoe gaat het verder?’
Nog even over Lucinda Riley. De Italiaanse dochter van Soraya Lane over zeven dochters werd aangekondigd als “de nieuwe Lucinda Riley” Nou, het is een slechte kopie die ik niet heb uitgelezen.’
Derde keer raak
‘Eigenlijk wil je al vanaf de eerste pagina in een boek zitten en dan doorlezen. Bij Een klein leven van Hanya Yanagihara lukte dat twee keer niet. Toen ik het een derde keer probeerde was het raak. Ik kon het boek niet meer wegleggen. Oók een van de mooiste boeken die ik ken.
Tussendoor lees ik graag een ervaringsverhaal zoals dat van forensisch rechercheur John Pel, Sporen liegen niet. Zoveel dingen die je niet weet. Heel interessant om te lezen wat anderen doen in hun werk.’
Vies boek, prima!
‘Ik heb een haat-liefde-verhouding met de e-reader. Ik houd van het echte papieren boek. Ik houd van de geur, van de beduimelde pagina’s, de vlekken. Ja, als je een boek van mij leent mag het best vies worden, prima zelfs! En maak er vooral veel ezelsoren in. Van mooie, sfeervolle boekwinkels word ik dan ook blij. Kan ik eindeloos blijven rondneuzen.
Als de boekenkast vol is, als ik op vakantie ga of als ik in bed wil lezen, dan is de e-reader toch een uitkomst. En als er onder de e-boeken een pareltje zit, dan koop ik alsnog de hard copy!’
Perspectieven
‘Ik ga nog even door.
De Camino van Anya Niewierra; veel van gehoord, best vermakelijk maar toch ook voorspelbaar. Ik geef een mager zeventje.
De tatoeëerder van Auschwitz van Heather Morris is prachtig. Al is het een verschrikkelijk verhaal, het is toch een lichtpuntje dat toen, in die beroerde situatie, liefde kon bestaan en mensen heeft gered. Het is een waar gebeurd verhaal.
Wat zo aardig is, je komt allerlei personen uit het boek ook tegen in andere boeken die over Auschwitz gaan. Zo komen er verschillende perspectieven langs op dezelfde personen en situaties.
Hetzelfde heb ik ervaren met ’t Hooge Nest van Roxane van Iperen, een schitterend verhaal dat je weer een andere blik geeft op bekende dingen. Mooi die aanvulling!’
Stiekem zou ik
‘Fortuna’s kinderen van Annejet van der Zijl was ook schitterend. Wat moet het leuk zijn geweest voor de schrijfster om je helemaal in zo’n familiegeschiedenis te verdiepen! (Stiekem zou ik dat zelf ook graag eens willen doen…).
Zo kan ik nog wel even doorgaan. De bijenhouder van Aleppo van Christy Lefteri, mooi maar helaas niet waar gebeurd. Je zou willen dat het anders was.
De heks van Limbricht van Susan Smit. Je merkt het: het historische komt vaak in mijn keuzes terug.’
Zweverig
‘Mag ik afsluiten met twee poëziebundels? Hou me los van Lois Kruidenier en Avonturen wachten niet van René Oskam. Gedichten kunnen zweverig zijn maar dat geldt niet voor deze bundels. Heerlijk om te lezen.’
(Alle genoemde titel zijn te koop of te bestellen bij uw lokale boekhandel. De titels die voorzien zijn van een link zijn ook te bestellen bij managementboek.nl. Voor de dichtbundel van Lois Kruidenier, zie de link).
