Thrillers
Een thriller zal ik niet snel kopen. Maar steevast zitten er een paar in mijn maandelijkse abonnement van e-book leverancier Bookchoice. En ja, dan wil ik er nog wel eens eentje tussendoor lezen. Vaak zijn het vertalingen van Amerikaanse auteurs, soms zit er een Nederlandse schrijver tussen. Zoals het laatste jaar tot tweemaal toe werk van Matthijs Deen. Wat een verademing tussen al dat geweld van zijn Amerikaanse collega’s!
Veelschrijvers in het thriller-/detectivegenre creëren hun eigen helden. Daarmee vullen ze het ene boek na het andere. Zo ontstaan er series rond een detective of een politie-inspecteur. Die laatste heeft dan vaak iets zonderlings waardoor hij of zij langs het randje gaat van wat is toegestaan. Er liggen ook altijd conflicten op de loer met de leidinggevende en de commissaris is heel vaak een bullebak die met de deuren slaat als een seriemoordenaar niet snel genoeg gevonden wordt.
Kortom, het is niet moeilijk om allerlei sjablonen te ontdekken, vast terugkerende verhaalelementen. Maar wat me bovenal opvalt is de wreedheid in veel Amerikaanse thrillers: seriemoordenaars die hun slachtoffers in stukken hakken, van losse lichaamsdelen kunstwerken maken of als explosief inzetten. Brrr.
Ook in ons eigen taalgebied hebben we veel succesvolle thrillerschrijvers zoals René Appel, Charles den Tex, en anderen. Uitgevers hebben zelfs een subgenre ontwikkeld: de literaire thriller. Maar eerlijk gezegd, ik weet niet zo goed wat daar zo literair aan is.
Een genre apart vind ik het werk van Matthijs Deen, zoals De Hollander en De duiker, verhalen die spelen in het Noord-Nederlandse en Duitse Waddengebied, met een inspecteur die vaker geen antwoord geeft op vragen dan wel. Deen schrijft in sobere, rake bewoordingen, creëert veel ruimte voor de verbeelding van de lezer en zijn personages zijn ‘gewone mensen’ zoals jij en ik. Wat een verademing!
(Dit blog verschijnt gelijktijdig als column in de Voorschotense Krant)
