Stijlverschil
Al eerder schreef ik over het effect van het na elkaar lezen van boeken. Vaak zie je dit over het hoofd. Maar als je er op gaat letten, dan maakt dat veel duidelijk over je leesplezier.
Ik heb het niet zelf bedacht, het komt van leesgoeroe Alberto Manguel. Hij maakte me erop attent dat je waardering voor een boek wordt gekleurd door het boek dat je ervoor las. Onlangs merkte ik weer hoe waar dit is.
In een van de minibiebs in ons dorp kwam ik Vrijheid tegen, een dikke pil en bestseller van de bekende Amerikaanse schrijver Jonathan Frantzen. Het boek verscheen al in 2010. Ik had nooit iets van Frantzen gelezen, dus pakte mijn kans.
Elders op deze site plaatste ik een verslag van mijn leeservaring. Hier alleen de opmerking dat ik heb genoten van de soepele stijl, de lenigheid, het gemak waarmee de auteur alinea na alinea aan elkaar rijgt tot een breed uitgesponnen gezinsgeschiedenis dat nergens verveelt. Ook al had ik enkele inhoudelijke bedenkingen, over de stijl niet dan goeds.
Vervolgens las ik Water val van de Nederlandse schrijfster Ingrid de Vries. Een mooi verhaal over twee puberende jongens met een heel verschillende achtergrond. Hamit is vluchteling uit Afghanistan, Einar is een Nederlandse jongen die zich vermangeld voelt tussen zijn scheidende ouders. Geleidelijk wordt het contact tussen de jongens intensiever, al gaat dat niet vanzelf. Nogmaals een mooi verhaal, daar niet van, maar ook wat vlak. Het klopte allemaal prima, maar qua stijl nergens een aardig beeld of leuke twist. Beetje brave zinnen allemaal.
Toen begon ik in De maagd van Rosendael van Lydia Rood. Ik proefde een heel anders stijl, opnieuw soepel, huppelend soms. Dan merk je hoeveel meer schrijfervaring Rood meebrengt.
Wie weet schrijft De Vries over een paar jaar net zo soepel.
(Deze bijdrage verscheen eind oktober ook als column in de Voorschotense Krant)
