
(bron: en.wikipedia.org)
Vandaag werd bekend dat de Nobelprijs voor de literatuur dit jaar wordt toegekend aan de Franse schrijfster Annie Ernaux. Ik las begin vorig jaar haar bekende boek De jaren, dat in 2020 in een Nederlandse vertaling verscheen maar oorspronkelijk al uit 2008 is. In dit boek schetst Ernaux haar leven gedurende de periode 1941 – 2006, maar het boek is aanzienlijk meer dan een persoonlijk verhaal alleen. Het is een geschiedschrijving van die periode zoals die zijn neerslag vindt in het even van een vrouw. Op de omslag van het boek werd dit een collectieve autobiografie van onze tijd genoemd en dat is het ook.
Ook al gaat het om grotendeels geschiedenis van Frankrijk, veel is toch ook herkenbaar voor wie, zoals ik, in ongeveer dezelfde periode leefde (ik stapte tien jaar na Ernaux in).
Ernaux schrijft heel objectief en eerlijk, maar is ook kritisch als het gaat om hoe we in onze tijd omgaan met de dingen: we leggen er geen relatie meer mee, daarvoor is ons leven te vluchtig geworden:
‘De dingen om ons heen gingen geen van alle lang genoeg mee om te verouderen, ze werden binnen de kortste keren vervangen of aangepast. Ons geheugen kreeg niet de tijd om ze met bepaalde levensmomenten te verbinden.’ (blz. 186)