Het einde van de eenzaamheid
Drie jonge mensen, kinderen nog, twee broers en een zus, verliezen hun ouders als gevolg van een verkeersongeluk. Ze belanden in een internaat (‘tehuis’), verliezen elkaar soms jarenlang uit het oog maar vergeten elkaar niet. Benedict Wells schreef een prachtige roman over hun levens, over hét leven: Het einde van de eenzaamheid.
Personages
Jules is de jongste van de drie en de verteller van het verhaal. De lezer staat zo het dichtst bij zijn leven en krijgt dat van zijn broer Marty en van zijn zus Liz mee via zijn ogen.
Jules zelf is als kind graag het middelpunt onder leeftijdgenoten maar na het ongeluk van zijn ouders verandert dit en raakt hij steeds meer geïsoleerd. Zijn broer Marty gaat echt zijn eigen weg. Het lijkt alsof alles wat hij wil ook echt binnen zijn bereik komt te vallen. Marty is van de no nonsense: we leven, er is geen God, geen hiernamaals, geen hel. Als we dood gaan, is het afgelopen en is de weg vrij voor anderen. Liz is een onrustig type, sociaal heel vaardig, maar ze weet moeilijk haar draai in het leven te vinden. En dan zijn daar nog Toni, hun gemeenschappelijke vriend die zijn leven lang hoopvol om Liz blijft heen draaien en is er Elena, de vrouw van Marty die voor de geestelijke rust van de anderen zorgt en Marty helpt bij het in bedwang houden van zijn tics.
Stempel
Jules ontwikkelt een vriendschap met het meisje Alva, die net als hij een tragisch verleden heeft als gevolg van de spoorloze verdwijning van haar zus. En zo zien we dat een ingrijpende gebeurtenis een stevig stempel drukt op de levens van hen die overblijven.
Jules’ vader heeft hem, kort voor de tragische gebeurtenis, de levensles geleerd dat liefde mooi is maar dat een goede vriend een leven lang meegaat. Zijn relatie met Alva heeft hier kenmerken van maar levert pas aan het eind van de roman het beloofde einde van de eenzaamheid op, en zelfs dan niet definitief.
Vier sterren
Wat mij betreft krijgt dit boek zeker vier sterren (van max 5). Het is gewoon een erg goede roman die ik met veel plezier gelezen heb. Er zit namelijk zoveel in. Het is een door-en-door menselijk verhaal, geen verhaal over krachtpatsers of mensen die weten hoe te leven. We ontmoeten mensen die op zoek zijn, getekend door de gebeurtenissen, onzeker, vaak eenzaam, alleen, twijfelend, een tijdje de verkeerde richting op gaan, de verkeerde afslag nemen, zich herpakken, last hebben van onaf gemaakte dingen, van relaties die het verdere leven belastend eindigden. Alles komt voorbij en het wordt met een emotionele scherpte geschreven die het de lezer mogelijk maakt om zich ermee te identificeren en oprecht mee te leven.
Alleen dat al, dat het leven niet vanzelf gaat, dat we vooruit leven maar het pas achteraf begrijpen (zoals Kierkegaard eens opmerkte), dat we wel moeten en de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven niet bij een ander kunnen leggen.
Mooi
Mooi, die herkenbare karakters, die heel verschillende mensen, hoe die broers en zus met elkaar omgaan, elkaar hun leven lang trouw blijven maar niet zonder intervallen van afwezigheid op cruciale momenten (Marty in het internaat, Liz enkele malen). Aangrijpend hoe Alva eerst moet omgaan met de geestelijke aftakeling van haar oudere echtgenoot en later met haar eigen ziekte.
Mooie taal, goed geschreven (en vertaald), met ruimte voor de emoties van de personages zonder dat het sentimenteel wordt (waar alle aanleiding voor bestaat). Hier wordt het leven neergezet zoals het is, alles tegelijk, mooi en lelijk, verheven en alledaags, genieten en opgave, zaaien en oogsten, angsten en vreugde, kortom alles wat de kortheidshalve aanduiden met ‘lief en leed’.
En precies dit is de kracht van literatuur.
Het einde van de eenzaamheid is te kopen of te bestellen bij uw lokale boekhandel en bij managementboek.nl.
