De schrijver en zijn lezer
“In zijn hart weet iedere schrijver dat het merendeel van zijn lezers een roman leest om het verhaal en dat hij zijn gedachtegoed aantrekkelijk moet omkleden om het aan de man te brengen. Het elementaire vakwerk is ervoor te zorgen dat de aandacht van de lezer gevangen blijft en je hem zodanig boeit dat hij in het boek wil blijven. Voor de schrijver is de enige manier om niet aan de schaamte voor het voeden van een banale nieuwsgierigheid ten onder te gaan, het voortdurende besef dat het vertelde verhaal is verweven met een binnenwereld” (van ideeën, gedachten, visie, eeuwigheid).
Connie Palmen, Het geluk van de eenzaamheid, pag. 69-70.
Met andere woorden, ook voor de schrijver is het bittere noodzaak om rekening te houden met het leesplezier van degene voor wie hij schrijft.
Het blijvend voeden van diens nieuwsgierigheid.
Maar waarom zou dit schaamtevol zijn?
