Ontvangen
Uit Elizabeth Costello van J.M. Coetzee:
‘Ze doet een proef die lijkt te werken als ze schrijft: een woord de duisternis insturen en luisteren wat voor geluid er terugkomt.’
Ik ben geen auteur maar de handeling die Coetzee hier zijn romanpersonage Elizabeth Costello laat voltrekken ken ik maar al te goed. Het brengt me terug bij de jaren dat de kinderen klein waren en ze het heerlijk vonden om ’s morgens nog even bij je in ‘het grote bed’ te kruipen. Leuk voor de kinderen, leuk voor de ouders.
Om hier een gewoonte van te maken ging ik verhaaltjes verzinnen en die vertellen. Vaak een vervolgverhaal dat ontstond tijdens het vertellen. Het ene woord roept het volgende op. Ik begrijp ze wel, die auteurs die altijd zeggen dat het verhaal zichzelf schrijft. Dat geldt ook voor het vertellen van verhalen, althans dat van mij op dat moment.
Maar ja, er zijn momenten dat de draad van het verhaal op is. De trui is af, het verhaal heeft een einde gekregen. Er moet iets nieuws. En precies dat was het moment dat ik herken in de handeling van Elizabeth Costello: je gooit een woord de lucht in en je houd je handen op. Kijken wat er terugvalt. En dat is altijd wel iets, soms een reeks van beelden, soms niet meer dan een dun draadje maar voldoende om mee te beginnen. Een nieuw verhaal wordt geboren.
.
