Fransen denken anders
‘Sinds 8,5 jaar zit er een angst in mij. In mijn hele lijf. Die angst is altijd aanwezig. Het heeft mijn lezen beïnvloed. Nadat de angst kwam heb ik lange periodes niet gelezen. Terwijl ik, als voormalig lerares Frans, graag las. Toch lukte het niet. Wat ik wel deed was eindeloos puzzelen.’
Toen nam Kitty Roosen daar niet langer genoegen mee.
Feel good romans
‘Vorig jaar waren we, zoals altijd, in Frankrijk op vakantie. Ik kocht daar een hele stapel Franse boeken. Vooral feel good romans en enkele thrillers. Lekker makkelijk, kon ik goed aan met mijn angsten, me een tijdje prettig voelen. Ik las ze tot ze mijn neus uitkwamen. Toen dacht ik: dit moet anders. Maar wat dan wel?’
‘Ik ging terug naar mijn eigen boekenkast en dat bevalt heel goed. Ik herlees de Franse romans die ik eerder las, ook het moeilijker boek. Ik moet me nu meer inspannen, er meer bij nadenken. Ook het moeilijker taalgebruik vind ik fijn. Anders dan ik verwacht had gaat dit lezen me goed af. Het kan dus wel!’
‘Ik kan me goed concentreren, best lang ook, uren, een halve middag. De angst blijft aanwezig maar ik heb er dan geen last van. Ik doe wat ik zinvol vind en het is een verrijking van mijn kennis van het Frans.’
Fransen denken anders
‘Met taal bezig zijn, met woorden spelen, weten dat je al lezende van alles oppikt. In de Franse literatuur herken ik een andere belevingswereld. Dat is ook logisch, de auteur beschrijft de Franse samenleving. Fransen denken echt anders dan wij.’
‘Ik was bezig in Le rapport de Brodeck (in het Nederlands vertaald als Het verslag van Brodeck) van Philippe Claudel. Ik heb het weggelegd, het is me te donker. Die sfeer, de oorlog, de omgeving die verre van welkom is, de vrouw die kapot is gemaakt, de eigen herinneringen van de hoofdpersoon, het is me even allemaal te heftig.’
Emmanuel Carrère
‘Ik lees graag romans van Emmanuel Carrère en ben net begonnen in D’autres vies que la mienne (in het Nederlands vertaald als Andere levens dan het mijne) dat speelt in Sri Lanka ten tijde van de tsunami. De hoofdpersoon heeft er een vakantiehuisje. Hij verliest zijn kleindochter aan die stormvloed. Hij blijft daar, zoals ook zijn vrouw, zoon en schoondochter. Ze gaan mensen helpen, heel veel mensen.
Dit verhaal is dramatisch maar niet somber geschreven. Philippe, de hoofdpersoon, kan nog nadenken ondanks het verdriet. Hij heeft nog ruimte in zijn hoofd. Ik ben nieuwsgierig hoe hij het verder gaat redden.’
‘Onlangs zijn we verhuisd. Ik heb toen 2/3 van mijn boekenvoorraad weggedaan en ik heb daar zo’n spijt van! Maar het schijnt dat boekhandel De Kler in Leiden Franse romans verkoopt. Daar moet ik dus maar eens naar toe.’
Is er een boek dat je zou willen redden als er band uitbreekt?
Kitty Roosen moet even nadenken.
‘Dat wordt dan Classe de neige (in het Nederlands vertaald als De sneeuwklas) eveneens van Emmanuel Carrère. Het gaat over eenjongetje dat op skikamp gaat. Hij wordt gebracht door een hork van een vader die vergeet zijn bagage uit de auto te zetten. Het ventje heeft daar dus niets en wordt flink gepest. Carrère heeft de angst van het mannetje mooi beschreven. Ik was zelf als meisje ook angstig, ik herken het dus. Carrère beschrijft die angst heel goed, zonder er wolken van woorden omheen te breien. Zo treffend. Dat komt binnen.
